ประกาศไว้อาลัย แสดงความเสียใจ ( สำหรับเจ้าของกระทู้แจ้งแก้ไข )

ขอไว้อาลัย คุณประภาพร ช้างทองคำ พี่เปิ้ลที่รักของลูกน้อง
วันที่ 18 มกราคม 2559 เป็นวันสุดท้ายที่พี่เปิ้ล หัวหน้าแผนก Material บริษัท บาเดอร์ เอเซีย หัวหน้าที่ดีที่สุดของลูกน้องทุกคน ถึงแม้เป็ฯเวลาไม่นานที่พี่เปิ้ลทำงานที่นี่ และไม่นานที่เราได้ทำงานด้วยกัน ตลอดชีวิตการทำงานก็ไม่เคยเจอหัวหน้าคนไหนดีเท่าพี่เปิ้ล โชคชะตาโหดร้ายกับพี่มาตลอดระยะเวลาที่ใช้ชีวิตมา แต่พี่เปิ้ลไม่เคยคิดว่ามันเป็นโชคร้าย พี่มองมันเป็ฯโอกาสและต่อสู้จนตัวเองทำสำเร็จ จากเด็กผู้หญิงที่เกิดในครอบครัวฐานะไม่สู้ดีนักและเกือบไม่ได้เรียนหนังสือ ต้องตรากตรำหางานพิเศษทำจนตัวเองได้เรียน จบมหาลัยชื่อดังได้ และได้มีโอกาสได้เข้าทำงานในบริษัทที่โด่งดังเช่นกัน ชีวิต ..มีขึ้น ก็มีลง ถึงแม้ช่วงชีวิตที่ดีที่สุด ได้ลดระดับลง ก็ใช่ว่าพี่เปิ้ลจะรู้สึกเดือดร้อนอะไร การทำงานที่บาเดอร์นั้น พี่เปิ้ลได้ใช้ความสามารถของตนทำมาหากินอย่างเต็มที่ ตามอุปนิสัยเดิม และที่สำคัญ เป็ฯที่รักของเพื่อนร่วมงาน โดยเฉพาะ ลูกน้อง พี่เปิ้ลยอมรับและเข้าใจนิสัยของทุกคนโดยไม่เคยด่าว่า หรือ ตั้งคำถามว่าใครเป็นยังไง แต่เรื่องราวมากมายในชีวิต ที่มิอาจเปิดเผยให้ใครรู้ได้ จึงทำให้พี่เปิ้ล เก็บตัว ไม่ค่อยสังคม มีเพื่อนน้อย ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ตลอดเวลาที่เฝ้าสังเกตุ พี่เปิ้ลทำแต่งานๆๆๆ ใช้ชีวิตอยู่บนโต๊ะทำงาน กินข้าว ก็บนโต๊ะทำงาน เที่ยงค่ำก็ทำแต่งาน เสาร์อาทิตย์ก็ยังต้องพาลูกไปเรียนทั้งวัน และพ่อก็ป่วย แม่ก็แก่แล้ว รายจ่ายรายเดือนนั้น หนักหนามาก การเป็นกำลังสำคัญในบ้านมันยิ่งใหญ่และเหน็ดเหนื่อยนัก แต่พี่เปิ้ลไม่เคยบ่น ข้าพเจ้า เป็น1ในหลายคนที่ได้รับเผื่อแผ่บุญจากพี่เปิ้ล อาศัยพี่เปิ้ลมาทำงานทุกวัน เมื่อครั้งเจอพี่เปิ้ลครั้งแรก แกก็เอ่ยปากอาสา มาส่งจนเป็เวลา เกือบ 2 ปี การทำงานเป็ฯไปอย่างไม่ราบื่นแต่เป็นปกติ พวกเรางานยุ่งมาก แต่ทุกปัญหาก็ผ่านไปได้ ทุกวันๆมันผ่านไปเร็ว จนไม่น่าเบื่อ พี่เปิ้ลมักพูดเสมอว่า ชอบบาเดอร์จริงๆ แต่ละวันมันผ่านไปเร็ว ไม่น่าเบื่อ .. แต่ก็จริง เวลามันผ่านไปเร็วมากจริงๆ เร็วมากจน เผลอๆตอนนี้พี่เปิ้ลเองก็คงคิด มะเร็ง... ไม่เคยปราณีใคร พี่เปิ้ลผู้ซึ่งลำบากใจเมื่อต้องลาไปหาหมอ หรือไปไหน อาจจะพบความผิดปกติกับตัว แต่ด้วยความรักงาน ไม่เคยอยากจะลางานไปไหน โรคได้แสดงอาการอย่างรุนแรง จน แก้ไขไม่ได้ .... ระยะที่ 4 ฉายแสงแล้วมะเร็งหาย... แต่ ..มันก็กลับมา ลุกลามไปที่กระดูก เกินเยียวยา รักงานแค่ไหน เพ้อถึงงานยังไง ก็คงไม่มีโอกาสได้กลับมาทำแล้ว ข้าพเจ้า นั่งอยู่โต๊ะข้างๆพี่เปิ้ล นั่งมองโต๊ะที่ว่างเปล่า ที่ที่เคยมีผู้หญิงคนนึง นั่งกดป้นคอมพิวเตอร์ ตั้งแต่ก่อนเข้างาน เที่ยง และหลังเลิกเงิน ทุกเช้าต้องกินกาแฟ และอั้นปัสสาวะทุกที ที่ติดพันกับงาน ไร้ซึ่ง แผนการใดๆของบริษัท ไม่มีใครประชุมบอกว่าจะเอาไงต่อ ทั้งแผนก ทำงานกันหนักมาก มาเเต่เดิมแล้ว จนเสียไป 1 ... ไม่อาจเดาอนาคตของตัวเอง อุทาหรณ์ครั้งนี้ เตือนมนุษย์เงินเดือนทุกคน สิ่งหนึ่งงที่พี่เปิ้ลบอกไว้ ใก้ทุกคน ออกกำลังกายให้สม่ำเสมอ ใส่ใจตัวเอง สังเกตุตัวเอง แกไม่เคยร่ำลา เพราะแกมีกำลังใจแรงกล้าว่าจะกลับมาทำงานต่อ ซึ่ง.. มันไม่สามารถทำได้ แกเข้าโรงพยาบาลหลังจาก ปอ ทฤษฎีไม่นาน เราต่างพูดกันว่าถ้าปอ รอด พี่เปิ้ลก็ต้องหาย แต่เมื่อข่าวปอ ปรากฏ ทุกคนต่างมองหน้ากัน ไม่คิดเลยว่าพี่เปิ้ล จะจากไปวันเดียวกับปอเลย วันหนึ่ง ข้าพเจ้าก็คงต้องไปตามทางต่อไป อาจได้งานใหม่ อาจได้ออกไปทำธุรกิจ หรือไปไหนต่อไหน แต่ที่นี่ถึงแม้จะเลวร้าย มันก็ยังมีความทรงจำว่า มีหัวหน้าดีๆคนหนึ่งที่ดีมากๆ จนไม่คิดว่าจะมีคนแบบนี้ในโลกได้อีก บางที การเกิดมาได้ส่งเค้าไปสุดทาง มันก็ให้ความรู้สึกดี ถึงแม้เป็ฯเวลาไม่นาน ขอให้พี่เปิ้ล ปล่อยวางเรื่องงานได้แล้ว และทำใจให้สงบ ส่งดวงวิญญาณของตัวเอง ไปในทางที่บุญกุศลของตนชี้นำเถิด ขอบคุณที่พี่เปิ้ลทำทุกอย่างเพื่อหนูและทุกคน ขอกุศลจงเกิดแก่พี่ ตลอดไป
ผู้ประกาศ
จุ๋ม
วันที่เขียน
26 มกราคม พ.ศ. 2559 13:51:49
จำนวนคนเข้าดู
2608

หมายเหตุ

ผู้ประกาศ มีความยินดีเผยแพร่ข้อความนี้เพื่อเป็นอนุสรณ์รําลึกถึงท่านผู้จากไป ด้วยกุศลกรรมนี้ขอจงเป็นเหตุปัจจัยให้ผู้ประกาศ มีความปลอดภัย มีความสุข และมีศรัทธา วิริยะ สติสมาธิและปัญญาในพระสัทธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป
1. ต้องการปรึกษาปัญหาชีวิต กรุณาคลิก
2. ต้องประกาศสารภาพผิด ประกาศขอขมา ประกาศอโหสิกรรม กรุณาคลิก