ปรึกษาปัญหาชีวิต (สำหรับเจ้าของกระทู้)
ความจำเป็นที่ต้องทำ
รายละเอียด
หลวงพี่ครับ หลวงพี่เคย รู้สึกกลัวและกังวล ในการกระทำเรื่องบางเรื่องไหมครับ แต่ถึงกลัวและกังวลก็หนีไปไหนไม่ได้ เพราะมันเป็นหน้าที่ที่เราต้องทำ
ความต้องการ
ผมอยากเลิกกลัวและกังวลกับเรื่องดังกล่าวนะครับ
ชื่อผู้ถาม
ต้นไม้
วันที่เขียน
6 มิถุนายน พ.ศ. 2557 09:44:37
จำนวนคนเข้าดู
1001
คำตอบ
คำตอบที่ 1
ทุกคนเป็นเหมือนกันหมด มันเป็นธรรมชาติ แต่ต่างคน ก็ต่างกิจกรรมนะ บางคนกลัวไม่กล้าทำในสิ่งที่เรายังคิดเลยว่า ทำไมถึงกลัว บางเรื่องเป็นเรื่องเล็กน้อยด้วยซ้ำ ห้ามไม่ให้กลัวมันยากนัก ให้ทำมันทั้งกลัวๆนั่นแหละ แต่ต้องควบคุมตัวเองให้ได้ ใส่กำลังใจ ใส่ความมั่นใจลงไป กลไกร่างกายมันจะยังสั่น ยังกังวลช่างมัน มันเป็ฯเรื่องของเคมี ถ้ารู้ว่ากลัวก็ศึกษาหาข้อมูลในสิ่งนั้นๆจนมั่นใจที่จะทำระดับหนึ่งก่อน หาวิธีป้องกัน วางแผนไว้ ว่า ถ้าเรากลัวแบบนั้น เราต้องทำยังไงให้ทำมันได้อย่างปลอดภัย
ลองระบายเรื่องนั้นๆหาคนที่เป็นเหมือนเรา หลายคนอาจเคยผ่านจุดนั้นมากันหมดแล้ว บางคนลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยกลัว
ธรรมชาติจะสร้างให้เรากลัวหรือกังวลในสิ่งที่ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน และกลัวในสิ่งที่ไม่ได้ทำเป็นปกติทุกวัน เมื่อเริ่มรับรู้ ก็รู้สึกตื่นเต้น เมื่อรู้สึกตื่นเต้น ก็เริ่มกังวล พอเริ่มกังวล มันก็เกิดเป็นความกลัว เป็นกลไกปกติ
ฉนั้น บอกตัวเองให้ได้ว่า มีใครอีกหลายคนก็ทำได้ ทำไมเราจะทำไม่ได้ ดูคนที่ดูเหมือนจะทำอะไรได้ห่วยกว่าเราสิ เขายังทำได้เลย เหมือนคนเคยจมน้ำล่ะ ทหารที่ฝึกในค่ายของยุโรปนะ มาใหม่ๆไม่มีใครว่ายน้ำเป็นหรอก โดนถีบโดนลาก บังคับให้ทำทั้งนั้น ยิ่งถ้าจมน้ำเกือบตายแล้วกลัวน้ำตลอด พวกนี้ยิ่งโดนแกล้งหนัก ยิ่งกลัวต้องยิ่งตอกย้ำ ไม่งั้นก็กลัวไปตลอด เมื่อเราจนตรอก เมื่อเราจำเป็น มันต้องทำ เราจะเกิดปฏิกิริยา ในร่างกายเราเอง พลังมีอยู่ในตัวเราอยู่แล้ว จริงๆทุกคนมีความสามารถทำอะไรได้เหมือนกันหมด แต่มันมีกลไกควบคุมที่เกิดจากสมองและจิตใจไปกั้นมันเอาไว้ เราเลยหลอกตัวเองว่าเราทำไม่ได้ เพราะเป็นเรื่องของประสบการณ์
จงมีตวามมั่นใจ+สติ+ข้อมูล+การเตรียมตัว ถึงแม้จะยังกลัวก็สู้ต่อ ค่อยๆทำ ความมั่นใจอยู่บนพื้นฐานของเหตุและผล อย่าประมาท มั่นใจไม่ใช่บ้าดีเดือด จนไม่ระวังอะไรเลย เดี๋ยวตอนเราลงมือทำจนเกิดสมาธิในช่วงนั้น เราจะลืมความกลัวไปเอง
ในโลกนี้ไม่มีใครเกิดมาทำอะไรได้เลย โดยไม่มีครั้งแรก ขนาดว่านักกีฬายิงปืน สมัยเด็กเค้ายังเริ่มที่ปืนไม้ธรรมดาๆ เราพัฒนากันได้
ถ้าดันไปเจอคำพูดที่ของใครที่บั่นทอนกำลังใจ ให้ใช้มันเป็นตัวกระตุ้นให้เราทำมันให้ดีขึ้น แอบน้อยใจได้ ที่เค้าว่า แต่ห้ามท้อ อย่าไปแคร์ อย่าไปสนใจ วันหนึ่งเราอาจขอบคุณเค้าก็ได้นะ คนพวกนั้นที่เค้าตำหนิเรา เค้าก็เคยเป็น แต่เค้าอาจหลงลืมมันไป
มั่นใจ สู้ เราทำได้ คนทั่วไปเค้าก็ทำกัน ไม่ยากๆ
ลองระบายเรื่องนั้นๆหาคนที่เป็นเหมือนเรา หลายคนอาจเคยผ่านจุดนั้นมากันหมดแล้ว บางคนลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยกลัว
ธรรมชาติจะสร้างให้เรากลัวหรือกังวลในสิ่งที่ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน และกลัวในสิ่งที่ไม่ได้ทำเป็นปกติทุกวัน เมื่อเริ่มรับรู้ ก็รู้สึกตื่นเต้น เมื่อรู้สึกตื่นเต้น ก็เริ่มกังวล พอเริ่มกังวล มันก็เกิดเป็นความกลัว เป็นกลไกปกติ
ฉนั้น บอกตัวเองให้ได้ว่า มีใครอีกหลายคนก็ทำได้ ทำไมเราจะทำไม่ได้ ดูคนที่ดูเหมือนจะทำอะไรได้ห่วยกว่าเราสิ เขายังทำได้เลย เหมือนคนเคยจมน้ำล่ะ ทหารที่ฝึกในค่ายของยุโรปนะ มาใหม่ๆไม่มีใครว่ายน้ำเป็นหรอก โดนถีบโดนลาก บังคับให้ทำทั้งนั้น ยิ่งถ้าจมน้ำเกือบตายแล้วกลัวน้ำตลอด พวกนี้ยิ่งโดนแกล้งหนัก ยิ่งกลัวต้องยิ่งตอกย้ำ ไม่งั้นก็กลัวไปตลอด เมื่อเราจนตรอก เมื่อเราจำเป็น มันต้องทำ เราจะเกิดปฏิกิริยา ในร่างกายเราเอง พลังมีอยู่ในตัวเราอยู่แล้ว จริงๆทุกคนมีความสามารถทำอะไรได้เหมือนกันหมด แต่มันมีกลไกควบคุมที่เกิดจากสมองและจิตใจไปกั้นมันเอาไว้ เราเลยหลอกตัวเองว่าเราทำไม่ได้ เพราะเป็นเรื่องของประสบการณ์
จงมีตวามมั่นใจ+สติ+ข้อมูล+การเตรียมตัว ถึงแม้จะยังกลัวก็สู้ต่อ ค่อยๆทำ ความมั่นใจอยู่บนพื้นฐานของเหตุและผล อย่าประมาท มั่นใจไม่ใช่บ้าดีเดือด จนไม่ระวังอะไรเลย เดี๋ยวตอนเราลงมือทำจนเกิดสมาธิในช่วงนั้น เราจะลืมความกลัวไปเอง
ในโลกนี้ไม่มีใครเกิดมาทำอะไรได้เลย โดยไม่มีครั้งแรก ขนาดว่านักกีฬายิงปืน สมัยเด็กเค้ายังเริ่มที่ปืนไม้ธรรมดาๆ เราพัฒนากันได้
ถ้าดันไปเจอคำพูดที่ของใครที่บั่นทอนกำลังใจ ให้ใช้มันเป็นตัวกระตุ้นให้เราทำมันให้ดีขึ้น แอบน้อยใจได้ ที่เค้าว่า แต่ห้ามท้อ อย่าไปแคร์ อย่าไปสนใจ วันหนึ่งเราอาจขอบคุณเค้าก็ได้นะ คนพวกนั้นที่เค้าตำหนิเรา เค้าก็เคยเป็น แต่เค้าอาจหลงลืมมันไป
มั่นใจ สู้ เราทำได้ คนทั่วไปเค้าก็ทำกัน ไม่ยากๆ
ชื่อผู้ตอบ
อาจารย์ผู้ให้คำปรึกษา 299
วันที่เขียน
7 มิถุนายน พ.ศ. 2557 09:46:46
ทั้งหมด 1 รายการ
1 / 1
อ่านป้ายฉลากยา 10,000 รอบ แต่ไม่กินยา มันก็คงรักษาโรคอะไรไม่ได้
เช่นกัน แม้ว่าจะอ่านหนังสือ 10,000 เล่ม ฟังเทศน์ 10,000 เรื่อง ปรึกษาผู้รู้ 10,000 คน ประโยชน์ก็มีเพียงน้อยนิด
หากเราไม่ลงมือทำ ไม่ลงมือปฏิบัติ ไม่พยายามทำ การมัวแต่คิดอยากให้เป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ไปเฉยๆ จะมีผลสำเร็จอะไร
เช่นกัน แม้ว่าจะอ่านหนังสือ 10,000 เล่ม ฟังเทศน์ 10,000 เรื่อง ปรึกษาผู้รู้ 10,000 คน ประโยชน์ก็มีเพียงน้อยนิด
หากเราไม่ลงมือทำ ไม่ลงมือปฏิบัติ ไม่พยายามทำ การมัวแต่คิดอยากให้เป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ไปเฉยๆ จะมีผลสำเร็จอะไร