สงสารลูกสาวมากครับโดนแม่(ภรรยาผม)ด่าอยู่ทุกๆวัน

รายละเอียด

ลูกสาวตอนนี้อายุ10ปีแล้วอยู่ป.4มีความสามารถในการร้องเพลงโดเด่นมากเพราะเคยได้ร้องเพลงออกรายการดังทางช่อง3หรือรายการประกวดที่ได้ออกทีวีแต่มีพฤติกรรมขี้ลืมซุ่มซ่ามบ้างจนผมพาไปพบจิตแพทย์ จิตแพทย์ไ้ด้บอกว่าลูกสาวเป็นโรคสามธิสันให้พ่อแม่มีความเข้าใจในตัวลูกให้มากๆตั้งแต่นั้เป็นต้นมาผมก็ศึกษาและก็พยามยอมรับและทำความเข้าใจลูกสาวมาโดนตลอก..แต่ปัญหาที่ผมอยากขอคำตอบคือ ทางเมียผมอะครับพอได้รับรู้ถึงความสามารถในการร้องเพลงของลูกเค้าก็ตั้งใจมากที่จะสอนหรือหาครูเรียนร้องเพลงมาสอนให้ฟังดูเหมือนจะดูดีนะครับ...แต่ที่จิงไม่ได้เป็นแบบนั้น ภรรยาผมเป็นคนเจ้าอารณ์ทำอะไรก็ใช้อารมณ์ทุกเรื่องแต่ก่อนผมไม่ค่อยคิดอะไรมากเพราะคิดว่าภรรยาเป็นคนดีอาจะอารมณ์ร้ายไปบ้าง...แต่อตยี้มันส่งผลกับลูกมากเพราะลูกสาวจะโดนด่าว่ากดดันและโดนภรรยาใช้อารมณ์วีนใส่อยู่ตลอดแต่ผมก็บอกให้ภรรยาใจเย็นๆแต่ก้กลับกลายเป็นทะเลาะกันทุกครั้งผมพยายามบอกให้ใช้หลักเหตุและผลและความเข้าใจในตัวลูกให้มากแต่ภรรยากลับมาว่าโอ๋ลูกให้ท้ายลูกแต่ลูกสาวผมไม่เคยดื้อจะทำตามทุกอย่างแต่อาจจะทำช้าบ้างจนเดี่ยวนี้จะกลายเป็นคนเก็บกดมีอาการกัดเล็บตัวเองและก็หยิกขาตัวเองบ้างเวลาครียดตอนนี้ผมกับภรรยาก็ไม่ได้คุยกันแล้วเพราะจะทะเลาะกันทุกครั้งหลังๆผมก็ไม่ทะเลาะด้วยจะใช้ความอดทนคิดเสียว่าต้นทุนเค้าต่ำเพราะว่าการที่เค้าด่าว่าลูกแรงหรือทำให้ลูกร้องไห้กดดันเป็นการสั้งสอนลูกผมเคยทะเลาะกับเค้า..เค้าบอกว่าทุกวันนี้เค้าก็เหมือนถูกลูกกระทำทำให้เค้าต้องมีอารมณ์ขึ้นมาแต่ผมมองแล้วลูกจะเป็นคนโดนกระทำซะมากกว่าผมคิดว่าถ้าปล่อยไปแบบนี้ซักปี2ปีลุกผมคงแย่แน่นอนช่วงแรกผมก็พยามให้เค้าเข้าใจในตัวแม่เค้าว่าทุกสิ่งที่แม่ทำให้หนูเพราะมากจากความที่แม่รักหนูนะแต่ถ้ารักแล้วต้องโดนดุด่าว่ากล่าวอยู่ทุกๆวันผมว่าก็ไม่ไหวเหมือนกันตอนนี้ผมไม่รู้จะช่วยลูกยังไงที่มีแม่แยกแยะเรื่องพกนี้ไม่ได้ผมเป็นห่วงสุขภาพใจสุขภาพกายเค้ามากที่จิงแต่ก่อนเป็นเด็กร่าเริงแจ้มใสขี้เล่น ขี้แกล้งเดี่ยวนี้จะเป็ฯเด้กเก็บกดคิดอะไรไปในทางร้ายๆๆและไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรจิงๆๆแล้วแค่คิดว่าทำอะไรก็ได้ที่ไม่โดนแม่ด่าก็พอแล้วเดี่ยวนี้กลายเป็นคนเกลียดการร้องเพลงไปแล้วแต่จะโดนแม่บังคับให้ร้องวันละ2ชัวโมงทุกๆวันลูกเคยบอกกับผมว่าเป็นเวลาที่เป็นเวลานรกของเค้าเลยกลายเป็นเด็ก2บุคลิกเวลาอยู่กับผมจะระบายความไม่สะบายใจแต่เวลาอยู่กับแม่เค้าก็ปกปิดเอาไว้ผมสงสารลูกมาก...และผมก็เกลียดตัวเองมากที่ไม่สามารถช่วยอะไรลูกได้เลย...ผมเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเห็นลูกมีความทุกข์อยู่ตรงหน้าแท้แต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย...ผมต้องทำยังไงดีครับผมคิดจะพาลูกหนีไปหลายครั้ง แต่ความที่ลูกกลัวแม่เค้ามากลูกเลยบอกผมว่าอย่าไปเลยพ่อ..ผมเห็นภาพนั้นแล้วผมสะเทือนใจมาก...ผมกับภรรยาสมัยตอนที่รู้ว่าลูกเป็นโรคสาธิสันใหม่ๆก็เคยคุยกันเข้าใจทุกๆอย่างแต่พอเอาเข้าใจเค้าก้ทำไม่ได้เอง...ผมจะได้ยินคำนี้เสมอๆเค้าเป็นคนธรรมดาต้องมีอารมณ์รักโลภโกดหลงไม่ใช้ผู้บรรลุธรรมเหมือนเธอนิ...ผมควรจะทำยังไงดีครับ...เพราะภรรยาผมเวลาคุยกันก็จะรู้ทุกอย่างเข้าใจทุกอย่างผลดีผลเสียทุกอย่าง..แต่ไมเคยทำได้เลย..เพราะถ้าปล่อยไปแบบนี้ลูกสาวผมก็จะดุใกล้กับคำว่า "บ้า"เข้าไปทุกทีๆๆ.......

ความต้องการ

ผมควรจะทำอย่างไรเพื่อจะไม่ให้ลูกสาวจะเจอแบบนี้ไปตลอด

ชื่อผู้ถาม

akkharachet

วันที่เขียน

18 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 23:40:35

จำนวนคนเข้าดู

1910

คำตอบที่ 1

พาลูกไปอยู่วัด ไปเจริญสติภาวนา ไปให้ต่อเนื่อง เดือนสองเดือนไปทีหนึ่ง
อยู่สัก 3-5 วัน

แล้วก็จัดโปรแกรมพาเมียไปอยู่วัดเหมือนกัน แต่ไม่ให้ไปพร้อมกันทั้งหมด
คุณพาเมียไปอยู่ปฏิบัติดู 3-5 วันเช่นกัน ทำให้ต่อเนื่อง เดือนสองเดือนครั้ง ต่อไปสัก 2 ปี จะเห็นผล

คนที่ทิฏฐิมาก ถือตัวมาก จะโกรธง่ายโกรธหนัก
เขาควรได้รับการปฏิบัติธรรม

เด็ก ๆ ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของพ่อแม่หรือใคร ๆ
ธรรมชาติของเด็ก เขาก็ต้องเล่น ต้องเฮฮา
อะไรที่ตรึงเกินไป มันขาดและไม่ได้ผล
อะไรที่หย่อนเกินไป ก็เหลวไหล
ต้องหาความพอดีให้ได้

การทำให้เด็กเห็นว่า ตัวเขามีคุณค่า มีความสามารถ และฝึกทำอะไรก็ได้ นี่เป็นสิ่งดี
การทำให้เด็กเขารู้จักตัวเอง เข้าใจตัวเขา และฝึกจัดการตัวเขาได้ นี่เป็นสิ่งดี

อย่าให้ความปรารถนาดี ไปทำร้ายเด็ก
อย่าให้คำว่ารักลูก ไปทำร้ายเด็ก
เราเพาะนิสัยอย่างไร เด็กก็จะจำและติดฝังใจไปตลอด
เมื่อโตขึ้น มีครอบครัว เขาก็จะไปลงแบบนี้กับลูกของเขาต่อไป

ชีวิตคนยุคใหม่ หลายคนหลายครอบครัว
อยากมีหน้าตา อยากมีชื่อเสียง อยากดัง อยากประสบความสำเร็จเร็ว ๆ อยากรวยไว ๆ
จึงต้องเกรี้ยวกราดกับคนรอบข้าง ทั้งลูกเมียผัว คนงาน ญาติ

ถ้าได้รู้ความจริงว่า ชีวิตโดยที่แท้ไม่มีอะไร เกิดมากันชั่วคราว
ทรัพย์สินเงินทองชื่อเสียงก็แค่ของสมมุติ ไม่นานก็เสื่อมสภาพไป
ไม่ใช่สิ่งดีเลิศอะไร
สิ่งที่ดีเลิศคือความสัมพันธ์ของคนเรา 
ทำอย่างไรจะมีเมตตาและให้อภัยกันได้
ทำอย่างไรจะฟังเสียงติเสียงวิจารณ์ได้
ทำอย่างไร จะทิฐิน้อยลง ถือตัวน้อยลง
ทำอย่างไร จะนอบน้อมกับคนอื่น ๆ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ญาติเรา ไม่ไช่ผู้มีพระคุณโดยตรงต่อเรา เขาอาจอายุน้อยกว่าเรา เขาอาจเรียนน้อยกว่าเรา

รักลูก เลี้ยงลูกให้ถูกวิธี

ถ้าในครอบครัวเราเอง ยังไม่สามารถให้ความรักความอบอุ่นกันได้
ให้ลูกไปร้องเพลงเพื่อให้ความสุขสำราญคนอื่น กลับมาก็ทะเลาะกันในบ้าน
นั่นคือสภาพชีวิตที่ต้องการหรือ?

บอกแฟน หยุดทำให้ลูกเป็นตุ๊กตาเสียที
ให้เขาได้มีความสุข ความสนุกตามวัยก่อน
ส่วนความสามารถเสริมหรืออะไรนั้น เมื่อเด็กมีความพร้อม วันหน้า เขาจะเปล่งประกายออกมาเอง
อย่าไปเร่งรีบเร่งบ่มเกินไป

ขอให้กำลังใจ
และเป็นผู้นำพาลูกเมียเข้าไปศึกษาเจริญสติภาวนาที่วัดให้ได้
ต้องหาวิธี เพราะเราเป็นผู้นำ ไม่ใช่เป็นแค่คนมองดู แล้วหมดสิ้นหนทางทำอะไรไม่ได้
พูดกับเมียด้วยความนุ่มนวล เยือกเย็น
ให้อภัยเขา และชวนเขาไปให้ได้
ไปตรงนี้ http://www.buddhisthotline.com/index.php?page=frmnews3&newsid=186 

หรือตรงนี้  http://www.buddhisthotline.com/index.php?page=frmnews3&newsid=150


หรือตรงนี้  http://3pidok.com/main.php?url=news_view&id=19&cat=C

ชื่อผู้ตอบ

อาจารย์ผู้ให้คำปรึกษา 99

วันที่เขียน

20 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 09:33:57